Strasznie jestem cięta, wyczulona, przewrażliwiona wręcz na ich punkcie. Ze swoim własnym, potężnym poczuciem winy rozprawiłam się już dawno temu – jednak te małe, spontaniczne w codzienności, wyrzuty sumienia rodzą się każdego niemal dnia na nowo.

Rodzą się i nic konstruktywnego nie wnoszą. Panoszą się jedynie, zawłaszczając stopniowo coraz większą przestrzeń w relacji, i nagle już czuję, że boję się przebywać z własnym dzieckiem.

Ucinam je zatem najszybciej, jak tylko mogę. Nie znaczy to, że zupełnie bezrefleksyjnie żyję sobie dalej tuż po tym, gdy nakrzyczę, gdy powiem coś naprawdę niemiłego, gdy jestem zimna i nieobecna. Zazwyczaj bowiem refleksja pojawia się tuż po opadnięciu emocji. Staram się przepraszać natychmiast i pokornie – bez tłumaczenia, usprawiedliwiania się i wybielania swojej winy.

Odrzucić wór pokutny

A potem zapomnieć. Zapomnieć – czyli przestać roztrząsać, przeżywać, biczować się wciąż i wciąż od nowa. Nic to nie zmienia. Rana, którą zadałam, nie boli mniej przez to, że spuszczę sto batów na swoje przygarbione pod wyrzutami sumienia plecy. Mogę natomiast zapędzić się w tej pokucie tak bardzo, że – właśnie – przebywanie z własnym dzieckiem nie sprawia mi już spontanicznej radości. Że nieustannie próbuję dziecku wynagrodzić swoje potknięcia. Ono już dawno zapomniało, czasem nawet tak mocno nie odczuło – ale ja mu nie dam zapomnieć, będę posypywać sobie głowę popiołem w worze pokutnym siedząc na podłodze w pokoju dziecinnym. Nagle zaczynam żałować, że dane mi było zostać matką, bo na pewno gorszej jeszcze ten świat nie nosił. Że moim dzieciom byłoby lepiej gdziekolwiek indziej.

STOP.

Ale nie tak łatwo wyhamować, choć nawet widzę, że te moje myśli są głupie, irracjonalne i rozhisteryzowane. Nakręciło się i leci siłą rozpędu. Zaczęło się od głupoty, a urosło do niebotycznych wręcz rozmiarów.

Mądra po szkodzie

Zatem zapomnieć, czyli odsunąć. Jednak nie pogrzebać – staram się wyciągać wnioski na przyszłość. Jeśli wiem, że jestem drażliwa, gdy nie zjem w porę – pilnuję posiłków. Jeśli wiem, że nerwy puszczają mi, gdy zbyt zachwieję równowagą między potrzebami dzieci, a swoimi własnymi – pochylam się nad sobą odrobinę dłużej. Jeśli wiem, że jakaś moja reakcja nakręca dzieci – unikam jej jak ognia następnym razem.

I staram się zatrzymać na poczuciu żalu. Tak, żal mi bardzo wielu rzeczy, których dopuściłam się w relacji z moimi dziećmi, jako ta strona silniejsza, z przewagą. Nie, nie chcę cofać czasu, bo to były mimo wszystko ważne dla nas momenty. Dla mnie, bo dojrzewałam jako matka. Dla nich, bo widzieli, że za moje złe reakcje odpowiadam tylko ja, a im należy się moje skruszone przepraszam.

Żal mi, bo wiem, że w każdej z tych sytuacji mogłam postąpić lepiej. Zawsze można było zrobić coś lepiej.

Staram się jednak nie ulec tej manii i robić chociaż wystarczająco dobrze. Najlepiej, jak w danym momencie potrafię.

A kiedy mi nie wyjdzie, podnoszę głowę i przypominam sobie, że jutro jest nowy dzień. Na pewno nie zabraknie w nim okazji na zrehabilitowanie się.

Foto: Unsplash