Centrum handlowe, piątek, wczesne przedpołudnie, biegam w poszukiwaniu prezentu dla bliskiej osoby. Wszystkie wymyślone przeze mnie pomysły upadają w kolejno odwiedzanych sklepach – nie mogę niczego znaleźć. W głowie dudni mi nieśmiertelne “tak to jest, gdy się zostawia coś na ostatnią chwilę”.

Napięcie rośnie z każdą chwilą i wtedy córka, która mi towarzyszy, woła mnie, żeby pokazać swój wymarzony rowerek. Widziałam go tysiąc razy, różowy, z dużymi kołami, mogłabym go narysować nawet wybudzona w środku nocy. Nie chcę teraz tracić czasu, cofać się i oglądać go po raz tysiąc pierwszy. Poganiam ją zatem niecierpliwie.

I wtedy się zaczyna. Córka się zamyka, idzie za mną, ale raczej snuje się, niż idzie, w sporej odległości, ze spuszczoną głową, śledząc mnie naburmuszonym wzrokiem. Moja irytacja sięga zenitu, rzucam nieprzyjazne “o co ci w ogóle chodzi?!”, choć przecież doskonale wiem, o ten rowerek, o rowerek chodzi, matko! W głowie galopujące myśli.

Czy ona musi mi utrudniać?
Czy nie widzi, że się spieszę?
Czy choć raz nie może po prostu iść za mną i nie wydziwiać?

Jakimś cudem dokonuję szybkiej podróży w czasie. Niezbyt odległa ta podróż, raptem trzy godziny wstecz. Siedzimy po śniadaniu przy stole i tłumaczę córce, jak ważne jest dla mnie jej mycie zębów. Jak się martwię, gdy ich nie myje. Jak mnie niepokoi, gdy myje je krótko i niedbale. Jaka to istotna sprawa…a ona zatyka uszy i mówi zniecierpliwionym tonem “nie chcę już o tym rozmawiać!”. Pamiętam wyraźnie, że te zatkane uszy mnie dotykają. Ona nie chce słuchać, a dla mnie to jest paląca kwestia przecież!

Zestawienie tych dwóch sytuacji wali mnie obuchem w głowę. Nie mogę naprostować ich od razu, jestem nastawiona zadaniowo (zdobyć prezent), ale gdy tylko emocje opadają, czuję, że chcę to wyjaśnić. To nie jest w porządku, żeby moje było ważniejsze niż czyjeś. Doskonale wiem, że nie zawsze będę mogła rzucić wszystko i zająć się tym “czyimś”, ale wtedy mogłam. Obejrzenie rowerka zajęłoby o wiele mniej czasu, niż poganianie obrażonego dziecka, a tu przecież chodzi o coś więcej, niż stracony czas.
Potrzebuję wzajemności, a zainteresowanie bliskiej osoby tym, co dla mnie ważne, daje mi poczucie, że ja jestem ważna. To nawet nie tyle kwestia spełniania moich wszystkich żądań, ile zatrzymania się nad nimi choć na chwilę. Nawet, gdy nie są do spełnienia.
Dostrzegania bez bagatelizowania. Bez “daj spokój, zostaw, przestań, nie wymyślaj”.

I wiem, że to działa w obie strony. Trudno budować relację, w której potrzeby i pragnienia jednej strony są bardziej wzniosłe i bardziej naglące. Wzajemność nie jest układem biznesowym, jest namacalnym dowodem na to, że oba światy są jednakowo ważne i znaczące. Twój rowerek i mój prezent. Twoje spotykane po drodze biedronki i moje zakupy. Twoje budowanie z klocków i wyznaczona przeze mnie pora posiłku.

Ilekroć układam te sprawy na szalach i ważę z aptekarska dokładnością, tracę okazję spotkania. Dialogu.
I mam to mocne doświadczenie, że dostrzeganie nie zawsze oznacza działanie. Bywa, że obie sprawy naraz wykluczają się i nie można upiec dwóch pieczeni. Bywa, choć rzadziej, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać. Ale nawet wtedy, gdy się zdarzy, przy odrobinie dobrej woli mogę zatrzymać się i zobaczyć, że to ważne.

Nie znam lepszego sposobu okazania, że druga osoba jest dla mnie ważna.