Ojciec z córką zbierają się rano do wyjścia. Dziewczynka zdejmuje swoją kurtkę z wieszaka, niechcący strącając płaszcz siostry.
– Spadł płaszczyk, podnieś go – mówi ojciec.
– Teraz nie mogę, ubieram się – odpowiada poirytowane dziecko.
Rodzic czeka, aż kurtka zostanie założona, po czym ponawia:
– Teraz już możesz, więc podnieś.
– Nie, nie mogę i nie podniosę! – ze złością odpiera dziewczynka.

Sytuacja trwa króciutko, ale dokładnie tyle wystarczy, by przez głowę ojca przegalopowało stado myśli.
O tym, jak to zawsze tak jest.
O tym, że ona nigdy nie chce zrobić nic, o co się ją prosi.
O tym, że nie interesują ją inni ludzie i to, co dla kogoś ważne.
I o tym, że jest arogancka, impertynencka i egoistyczna.

I to już nieistotne, co jest potem. Czy tata krzyczy, czy zaciska zęby i próbując się opanować, sam odwiesza płaszczyk. Czy coś powie, czy nie.
Przekaz i tak jest w powietrzu.
“Kiedy myślę te wszystkie rzeczy o tobie, to cię nie lubię”.
A kiedy kogoś nie lubimy, nasze ciało napina się i wysyła czytelny sygnał tej osobie. Siłą rzeczy nastrój się udziela i robi się trudno.
Kiedy myślę o kimś źle, ten ktoś o tym wie i może nie chcieć współpracować. Może nie chcieć mnie uwzględniać, bo nie ma poczucia, że widzę go w całości. Że go przyjmuję. Że chcę pomóc.
Może poczuć, że coś z nim nie tak, skoro zachowuje się w ten sposób, skoro ważne jest dla niego to i tamto, skoro troszczy się o to i owo.

Mary Sheedy Kurcinka podczas konferencji online “Happily Family” mówiła o tym, że ważne jest, aby zwłaszcza w tych trudnych zachowaniach dojrzeć potencjał. Zachwycić się tym, czego przejawy widzimy.
“Ona potrafi o siebie zadbać”.
“Ona sama ustala priorytety”.
“Nie ulega wpływom, nawet gdy chodzi o bliską jej osobę”.
Zobaczyć to i umiejscowić swoją rolę we wspieraniu dziecka, aby zrównoważyło ten swój zasób.
Czyli – dać mu narzędzia, aby umiało dbać o siebie biorąc pod uwagę innych. Aby umiało troszczyć się o to, co ważne dla niego i jednocześnie widzieć to, co ważne dla innych.

Jak dać te narzędzia? Z cierpliwą miłością. Taką, która rozumie, że Kraków nie od razu, że wielkie rzeczy wymagają czasu, i że to wcale nieprawda, że jeśli nie teraz, to nigdy.
Ale przede wszystkim – biorąc dziecko takie, jakie jest, mając przed oczami jego potencjał i uznając jego znaczenie. Wtedy strategie stają się drugoplanowe, bo wychodzimy do dziecka z nastawieniem:
“Widzę w tobie skarb, widzę, że czasem trudno ci go unieść i jestem po to, by pomóc, nie by krytykować i winić cię za to, że go w ogóle masz”.

No dobrze, z miłością, czyli jak?
Co mógł zrobić tata ze scenki?
Najpierw – wziąć głęboki oddech by zmienić perspektywę. Kiedy z jakimś zachowaniem dziecka jest nam trudno, a ono się wciąż powtarza, to możemy bardzo potrzebować zadbania o siebie, zmiany perspektywy. Łatwo bowiem wpaść w sztywne koleiny myślenia, patrzeć na dziecko przez pryzmat tego, co w jego zachowaniu jest niewygodne, nie zaś kategoriami zasobów.
Jeśli po zmianie perspektywy pojawiłaby się w nim przestrzeń na empatię, mógł właśnie na nią się zdecydować:
“Chyba nie lubisz, gdy ci tak mówię, co masz robić, prawda? Wtedy od razu przestajesz mieć ochotę na zrobienie tego, co?”
Gdyby córka przytaknęła, mógłby pokazać jej swoją perspektywę:
“Jak zobaczyłem ten płaszczyk, pomyślałem, że nie interesuje cię, co się dzieje z rzeczami twojej siostry i jakoś zdenerwowałem się tą myślą. A teraz, jak rozmawiamy, myślę sobie, że może to nie było tak, tylko naprawdę najpierw chciałaś się ubrać. Powiesz mi, jak to było naprawdę?”.

Pierwszy krok zaczyna się w środku nas, dorosłych. W głowie, w sercu, w gotowości spojrzenia na dziecko ponad naszą skłonność do zniecierpliwienia tym, że ono jeszcze nie umie, że nie potrafi, że wychyla się mocno ku jakiejś skrajności. To nie nasza “wina”, że to zniecierpliwienie sie pojawia, ale nasza odpowiedzialność, by się nim zająć, a nie scedować to na dziecko i kazać mu postępować tak, byśmy nie musieli się niecierpliwić.

Pierwszy krok to dostrzeżenie grudki złota w tym, co trudne.
Jaki potencjał ma Twoje dziecko?

Foto: Ze zbiorów Unsplash