Od samego początku wychowujemy nasze dzieci dbając o ich potrzeby, okazując szacunek emocjom, wychodząc naprzeciw pragnieniom.

Szukamy rozwiązań uwzględniających dążenia i możliwości naszych dzieci, dokładając starań, aby poszerzać swoją strefę tolerancji na wiążące się z tym niedogodności. Bo to przecież dziecko, bo nie rozumie, bo jeszcze małe.

Robimy to wszystko dla nich, ale też z zaufaniem, że przykład jest lepszy niż wykład - i że dzięki obserwowaniu nas, rodziców, dzień po dniu, dzieci w naturalny sposób będą stawały się empatyczne, skłonne do współpracy i uważne na innych.

Tymczasem dostajemy w odpowiedzi:
✅ Nie obchodzi mnie to.
✅ Nie chce mi się.
✅ Sama to zrób.
✅ I dobrze mu tak.