Kiedy dowiedziałam się o nowej książce Siegla, pomyślałam, że nie znajdę w niej nic nowego. W końcu co jeszcze mógłby Siegel dodać to tego wszystkiego, co już powiedział? Wiedziałam też, że będę chciała mimo wszystko ją przeczytać, z sympatii do Siegla właśnie. Nie tylko się nie rozczarowałam, ale wręcz zaskoczyłam. To chyba jedna z lepszych jego książek, czy to pisanych solo, czy w duecie. Nowe metafory dla znanych już mechanizmów i pojęć. Jeszcze bardziej obrazowe, jeszcze łatwiejsze do pokazania dzieciom. Czytałam i pojawiały się w mojej głowie pomysły na to, jak z dziećmi właśnie wprowadzić proponowane narzędzia, pomóc im przezwyciężać ich trudności i psikusy, które płata im ich mózg. Ale jest i trochę “starego”: przejrzyste komiksy, pomysły, jak wdrożyć kolejne narzędzia dla samych siebie – rodziców, dużo zrozumienia dla samego życia i dzielenie się własnymi potknięciami i rodzicielskimi sytuacjami. Czytałam niemal z wypiekami na twarzy i nieschodzącym z twarzy uśmiechem. Dostałam z tej książki nowy zapał, inspirację i pomysły. I jest moim “Sieglowym” numerem jeden.