Znam ją bardzo dobrze, jak chyba mało kto.
Miła, uśmiechnięta, inteligentna. Niektórzy mówią “asertywna”.

Ona sama nigdy nie myśli o sobie w ten sposób. Jej asertywność kończy się wobec argumentów drugiej strony. Niezwykle łatwo przekonać ją, że się myli, że nie ma racji, że przesadza, błądzi, wyolbrzymia. Że się użala nad sobą, roztkliwia, a inni mają gorzej przecież.

Kiedyś było jeszcze trudniej. Teraz przynajmniej umie pójść sama na zakupy i zdecydować, co jej się podoba, kupić to, a potem nosić dla samej siebie.

Kiedyś chodziła na zakupy tylko z koleżanką, kupowała tylko to, co kupowały inne koleżanki i co – jej zdaniem – zyskałoby aprobatę jak najszerszego ich grona.

Typowe dla nastolatek, prawda? Tylko ona umierała, gdy aprobaty nie było. Czuła się nikim. Rozpływała się wśród koleżanek i chciała zniknąć.

Nie tyle nie umiała podjąć własnej decyzji. Ona po prostu w ogóle nie wiedziała, jaka to jest własna. Swoja. Umiała myśleć, patrzeć i czuć tylko tak, jak wydawało jej się, że patrzą, myślą i czują inni.

Lampka zapaliła jej się dopiero, gdy została popchnięta przez pracodawcę. Niegroźnie, i tylko raz – i to właśnie uruchomiło alarm.

Bo zamiast stanąć na straży własnych granic, zaczęła go usprawiedliwiać. Że to nic takiego. Że pewnie jej się wydawało. Że to się więcej nie powtórzyło przecież, no bo jakby się powtórzyło, to ona by już się tym zajęła, ale tak, to nie ma co się szarpać…

Nie, nie będę wam kreślić łzawej historyjki o tym, jak potem pobił ją mąż i okradły własne dzieci. Jej mężem został człowiek, który pomógł jej odnaleźć zagubione granice, a dzieci wspierały ten proces całym swym dziecięcym potencjałem.

Piszę o tym, bo ona jest dla mnie wsparciem, o które nawet siebie nie podejrzewała.

“Nie zliczę, ile razy słyszałam, żebym nie przesadzała. Że powinnam być mądrzejsza i nie przeżywać tak drobiazgów. Że wcale nie jest tak, jak widzę/myślę/czuję, tylko zupełnie odwrotnie. Że nie mam racji, bo rację ma mama, tata, babcia i sąsiad z naprzeciwka, ale na pewno nie ja. Co ja sobie wyobrażam, za kogo ja się uważam.
Nawet kiedy przepraszali, mówili ‘ale wiesz, zachowałaś się tak paskudnie, że nie mogłem nie nakrzyczeć’ „.

Za każdym razem, gdy mam ochotę powiedzieć któremuś z własnych dzieci, żeby nie przesadzało, że nic takiego się nie stało, że nie jest tak, jak ono widzi, bo ja widzę lepiej, że moja racja jest mojsza – widzę ją.

I choćby przyszło tysiąc atletów i każdy nie wiem jak się wytężał, to w obszarze poszanowania perspektywy dziecka nic nie działa na mnie lepiej, niż ta historia. Mówcie, co chcecie – że przesada, że to taka osobowość, że nie można zrzucać wszystkiego na kilka nieopatrznie wypowiedzianych  w dzieciństwie zdań.
Pewnie, że nie można. Te kilka zdań tylko obrazuje pewną atmosferę, którą ona nasiąkała latami.

Chcę, żeby moje dzieci nasiąkały przekonaniem, że to, co czują, myślą i widzą, jest ważne. Jest zasadne. Jest prawdziwe.

Mają prawo złościć się i nie być z tego powodu ani uciszane, ani wyśmiewane. Mogą płakać. Mogą widzieć świat inaczej niż ja. Mogą zwracać uwagę na zupełnie inne detale niż te, który przykuły moją.
Mogą być głodne wtedy, kiedy czują głód, a nie wtedy, kiedy ja uważam, że czas zjeść. Mogą decydować o tym, jak się ubiorą. I czy zmarzną. Mogą być smutne i płakać długo, gdy złamie się herbatnik.
Mogą  w końcu zarzucać mi, że bagatelizuję ich problemy, kiedy ja tyle wysiłku wkładam w niebagatelizowanie. To jest ich odczucie i  bezcelowe wydaje się bronienie udowadnianiem “Ale przecież to nieprawda, bo jak mi powiedziałaś, że nie umiesz narysować kotka, to przerwałam czytanie i od razu zajęłam się rysowaniem razem z tobą!” .

Zamiast tego wolę skupić się na tym, co dziecko mi sygnalizuje, choć bywa to nieziemsko trudne (przyznać – “Potrzebowałaś więcej mojej uwagi, niż ci wtedy dałam. Dziękuję, że mi o tym mówisz”).

Im bardziej bowiem dociekam, czy świat drugiej osoby jest prawdziwy, tym dalej od tego prawdziwego świata jestem.

Foto: Unsplash